Երկու բևեռներն էլ անշարժ չեն և մնում են անընդհատ հոսքի վիճակում: Քանի որ այն առաջին անգամ փաստաթղթավորվել է գիտնականների կողմից 1830 -ականներին, մագնիսական Հյուսիսային բևեռը մոտ 2250 կիլոմետր է անցել Հյուսիսային կիսագնդի վերին հոսանքներից Կանադայից մինչև Սիբիր:
1990-2005 թվականների ընթացքում այս շարժման տեմպը արագացավ տարեկան 15 կիլոմետրից պակասից մինչև տարեկան մոտ 50-60 կիլոմետր:
Նոր ուսումնասիրությունը պնդում է, որ այդ փոփոխությունները կարելի է բացատրել մոլորակի ներսում հալած նյութի երկու մագնիսական «կույտերի» առաջ ու առաջ շարժմամբ ՝ առաջացնելով դրա մագնիսական դաշտի տիտանական փոփոխություն:
Մագնիսական հյուսիսային բևեռը այն կետն է, որի վրա Երկրի մագնիսական դաշտը ուղղվում է ուղղահայաց դեպի ներքև ՝ թելադրված հալած երկաթով, որը շաղ է տալիս երկրի ներսում կոնվեկտիվ հոսանքների միջոցով:
Վերջին շրջանը դեպի Սիբիր պայմանավորված է Երկրի ներսում հոսքի բնույթի կտրուկ թռիչքով, որը տեղի է ունեցել 1970-1999 թվականներին:
Այս փոփոխությունը հանգեցրեց նրան, որ դաշտի կանադական հատվածը երկարաձգվեց և կորցրեց իր ազդեցությունը մագնիսոլորտի վրա, որի արդյունքում բևեռը մոտեցավ Սիբիրին:
«Մենք պարզեցինք, որ հյուսիսային մագնիսական բևեռի դիրքը վերահսկվում է երկու մագնիսական դաշտով` մեկը Կանադայի և Սիբիրի մոտակայքում, և նրանք հանդես են գալիս որպես քաշքշուկ ՝ վերահսկելով բևեռի տեղը », - բացատրեց բժիշկ Ֆիլ Լիվերմորը, կապար: ուսումնասիրության հեղինակ.
«Պատմականորեն այժմ կանադական հատվածը հաղթում էր պատերազմում, այդ իսկ պատճառով բևեռը կենտրոնացած էր Կանադայի վրա, սակայն վերջին մի քանի տասնամյակներում կանադական հատվածը թուլացել է, իսկ սիբիրյան հատվածը փոքր -ինչ ուժեղացել է», - ավելացրեց նա:
«Սա բացատրում է, թե ինչու բևեռը հանկարծ սկսեց հեռանալ իր պատմական դիրքից»: